Ένα ποίημα για την "Διπολική διαταραχή" της περιοχής Ποσειδωνίου
 |
| Στα πόδια του "Μαυσωλείου" |
Ο συνάδελφος γυμναστής καλείται, σχεδόν πάντα, να ασκήσει το λειτούργημα του σε αυλές Δημόσιων Σχολείων με άσφαλτο, χωρίς πράσινο και με αθλητικές εγκαταστάσεις προβληματικές. Μπασκέτες με σπασμένα ταμπλό, ετοιμόρροπες εστίες, διαλυμένα φιλέ και σκάμμα γεμάτο σκουπίδια είναι πολλές φορές το σκηνικό της αυλής όπου ο γυμναστής διδάσκει. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις εκείνες όπου και η αντίθεση ανάμεσα στις συνθήκες όπου εργάζεται, αλλά και σπουδάζουν οι μαθητές, με τις εγκαταστάσεις που περιβάλλουν το Σχολείο είναι τόσο κραυγαλέα και καταδεικνύει με τόσο έντονο τρόπο την απαξίωση της Πολιτείας για το Δημόσιο Σχολείο και τη μέριμνα που δείχνει μόνο για την ψυχαγωγία της μεγαλοαστικής τάξης, που ο εκπαιδευτικός νοιώθει να "πνίγεται". Μέσο διαμαρτυρίας του είναι και η ποίηση.
 |
| "Σεληνιακό" τοπίο η αυλή του |
Το λυόμενο κτίριο όπου στεγάζεται "προσωρινώς" από το σεισμό του 1978, το 5ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης στην περιοχή του Ποσειδωνίου της Θεσσαλονίκης, στέκει στα πόδια του τεράστιου Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, που κτίστηκε αργότερα και με κρατική χρηματοδότηση, ως επαίτης, όπως όλη η Παιδεία μας.
 |
| Ένα κέντρο "αλάνα" |
Εμπνεύστηκα ένα ποίημα από την αντίθεση αυτή και με αυτό συμμετέχω στον Διαγωνισμό Ποίησης της ιστοσελίδας www.bonsaistories.gr, όπου μπορείτε να το βρείτε και να το σχολιάσετε. Στον αγώνα για την στέγαση της Δημόσιας Παιδείας σε όμορφα, λειτουργικά και επωφελή για την υγεία και την ευεξία των μαθητών κτίρια, η συμβολή ενός ποιήματος ίσως δεν είναι σημαντική. Μαζί όμως με τις κινήσεις των πολιτών (που ευαισθητοποιήθηκαν και ενάντια στον σχεδιασμό για τη δημιουργία μαρίνας δίπλα στο Ποσειδώνιο Ναυταθλητικό Κέντρο) μπορούν να αποτρέψουν την επέλαση του Κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Οι συνεργάτες του ιστολογίου μας παρεμβαίνουν με κάθε τρόπο στα θέματα της πόλης και κυρίως σε όσα έχουν σχέση με την Παιδεία, τη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό. Σας καλούμε να κάνετε το ίδιο και να μας στείλετε τις απόψεις και τις δράσεις σας.
Διπολική
διαταραχή
κι’
ας είχαν υπόκρουση νότες
Πιστεύω
πως οι πόλεις είναι ζωντανές,
πως
έχουν συναισθήματα και πως αρρώστιες τις χτυπούν
και πως
του πολίτη η ματιά κάποτε γίνεται βιοψία
και στη
νόσο αντιδράει του νέου η ευαισθησία.
Πως του
παιδιού το βλέμμα είναι αξονική,
και
εντοπίζει αμέσως της πόλης τη διπολική διαταραχή.
Εκεί
όπου καμία θεραπεία δεν δίνει η μουσική,
κι’ ας
σκεπάζει τα χρόνια του τα σχολικά
του Μέγαρου
της η σκιά.
Στους
πρόποδες της πυραμίδας της,
θυσία
γίνεται η σχολική ζωή.
Και
μαζί ακολουθεί στον επέκεινα τον κόσμο,
του
μέλλοντος του τον εχθρό,
τον
φιλοχρήματο αυθάδη Φαραώ.
Εκεί
που θα ‘πρεπε να στέκει ένα Σχολείο,
υψώθηκε
ένας ελεβόρος
του κέρδους
τα τείχη να αλώσει
και ο
Εγκέλαδος φάνηκε λιγότερο αιμοβόρος
την
προοπτική της πόλης άλλος πρόλαβε να τη σκοτώσει.
Τους
μαθητές, του πλούτου πάτησαν οι μπότες
κι’ ας
είχαν υπόκρουση νότες.
Της
καταγωγής του η ευγένεια
τίμημα
έχει της πόλης μας τη σχιζοφρένεια.
Σε
κανένα Σωματείο, Φίλων έστω Μουσικής
η πόλη
δεν ανήκει.
Κι’ αν
δεν είναι ικανή στην ψυχή την παιδική
και στο
μάτι διέξοδο στη θάλασσα να δώσει,
τότε ο
πολιτισμός τους καμιά δεν μας χαρίζει νίκη
και
τρελή πιστεύω καταντήσαν
την
πάλαι ποτέ όμορφη Θεσσαλονίκη.
Γιάννης
Μπαχάς
Θεσσαλονίκη,
30/6/2015
