11 πνιγμοί μέσα σε 48 ώρες!!!

Παραλείψεις, μονοπώλια και τα μάτια τoυ συστήματος «ερμητικά κλειστά» τα τελευταία 30 χρόνια.

    

Εκατόμβες Ελλήνων, "θυσία" στην άγνοια.

Όταν γίνεται ένα έγκλημα, όπως αυτό της εκατόμβης των Ελλήνων που πνίγονται στις θάλασσες μας, υπάρχουν τα θύματα και οι θύτες, υπάρχουν όμως και οι ηθικοί αυτουργοί. Στην προκειμένη περίπτωση θύματα είναι ο Ελληνικός λαός, θύτες ατιμώρητοι είναι οι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης που εκ του Νόμου έχουν την ευθύνη για την προστασία των λουομένων, αλλά ο ηθικός αυτουργός είναι το πολιτικό σύστημα που τόσο καιρό κάνει ότι μπορεί για να αποδείξει πόσο μισελληνικό και πόσο βαθιά ρατσιστικό είναι απέναντι σε όποιον τολμάει να χαρακτηρίζεται Έλλην. Τα αιτία που έφεραν την Ελλάδα στην περίοπτη θέση να είναι μια χώρα με τόσους πολλούς πνιγμούς λουομένων είναι τα εξής:

     - Το μονοπωλιακό νομικό σύστημα: Η γραφειοκρατία που απαιτείται σε συνάρτηση με τις τοπικές φιλίες και το κόστος ανοίγματος και συντήρησης μιας επιχείρησης ναυαγοσωστικών υπηρεσιών έχει σαν αποτέλεσμα για τα Ελληνικά δεδομένα να έχουμε πολύ μικρό αριθμό Ναυαγοσωστικών Σχολών. Αυτό το μονοπώλιο κάνει την εκπαίδευση, που κανονικά θα έπρεπε να παρέχονταν από το κράτος ή να επιδοτούνταν από αυτό, να είναι μια πολύ ακριβή υπόθεση.

     - Η άγνοια της κολύμβησης από το ευρύ κοινό: Σε αυτό έχει ευθύνη η τοπική αυτοδιοίκηση (κάθε Δήμαρχος θέλει να κάνει κολυμβητήριο Ολυμπιακών διαστάσεων χωρίς να σκέπτεται πως θα το συντηρήσει με αποτέλεσμα να το κλείνει σύντομα). Στην Αμερική ο Phelps βγήκε από κολυμβητήριο 25 yards που είναι 22,5 μέτρα.

    

Άδειοι οι πύργοι των ναυαγοσωστών.

- Το νομικό σύστημα που ισχύει για την πρόσληψη των ναυαγοσωστών: Στην Ελλάδα πρέπει ο ναυαγοσωστης να είναι ασφαλισμένος και κάτω των 45 ετών. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα, γιατί η ναυαγοσωστική πρέπει να είναι η αποκλειστική του εργασία. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να εργαστεί για πάνω από 8 ώρες καθημερινά με αποτέλεσμα τις υπόλοιπες ώρες η παραλία να μην έχει ασφάλεια. Στην Αυστραλία, που έχουν το ίδιο και μεγαλύτερο πρόβλημα, το επάγγελμα του ναυαγοσώστη είναι έργο συλλόγων, γεγονός που βοηθάει την εκάστοτε τοπική αυτοδιοίκηση ή άλλον φορέα που είναι υπεύθυνος για την ασφάλεια των λουομένων να επιλέξουν για τις 3-4 ώρες που υπολείπονται έναν εκπαιδευμένο υπάλληλο τράπεζας ή δικηγόρο ή και έναν φιλόλογο.

     - Η αναξιοπιστία του συστήματος εξετάσεων για την απόκτηση διπλώματος ναυαγοσώστη: Σε όλες τις φάσεις των εξετάσεων υπεισέρχεται ο ανθρώπινος παράγοντας και η ύπαρξη αναξιοκρατικών κριτηρίων είναι αναπόφευκτη. Ουσιαστικά περνάει και κόβει όποιον θέλει ο εξεταστής. Εάν σε αυτό λάβουμε υπ’ όψιν μας και το Ελληνικό σύστημα, όπου τα Σώματα Ασφαλείας στην κορυφή τους ελέγχονται από την πολιτική ηγεσία, είναι εύκολο να καταλάβει κανένας τι γίνεται.

     - Η έλλειψη συνεργασίας των κρατικών φορέων: Δεν μπορεί η Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδος (Κ.Ο.Ε.) να έχει Πανελλήνια πρωταθλήματα μέσα στον μήνα Ιούλιο και να δεσμεύει το ανθρώπινο δυναμικό της Ναυαγοσωστικής. Γνωρίζουμε πως οι κολυμβητές, με μια κατάλληλη εκπαίδευση πρώτων βοηθειών, γίνονται οι καλύτεροι ναυαγοσώστες. Όμως, η Κολυμβητική Ομοσπονδία κωφεύει και την ενδιαφέρουν μόνο η κρατική επιχορήγηση και τα μετάλλια που φέρουν και μια «οσμή» παρόμοια με αυτή που άφησε και η Άρσης Βαρών στο πρόσφατο παρελθόν.

     - Ο παρασιτικός τρόπος λειτουργίας του δημοσίου που πρέπει να αλλάξει: Έχουν απομακρυνθεί πολλοί σοβαροί άνθρωποι από τον εσφαλμένο τρόπο που λειτουργεί το Δημόσιο. Δεν μπορείς να έχεις ένα Κράτος που δεν πληρώνει τους προμηθευτές του και από την άλλη οι φορείς αυτού να κυνηγάνε όποιον είναι τίμιος αλλά έκανε το «λάθος» να προμηθεύσει το Δημόσιο!!!

    

Κι' ας μην χρειαστούν.

Εάν υπάρξει θέληση και μέριμνα τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν τάχιστα. Αυτοί που σήμερα ελέγχουν το σύστημα, δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την εικόνα της Ελλάδος στο εξωτερικό και τα θύματα που θρηνήσαμε και συνεχίζουμε να θρηνούμε από πνιγμούς. Μοναδική τους ανησυχία είναι για το  πώς θα γεμίσει η τσέπη τους και πως θα βουλώσουν τα στόματα των υποζυγίων τους που τους καλύπτουν ή τους ελέγχουν. Αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό υπάρχει, απλώς πολύς κόσμος απομακρύνθηκε ή αδράνησε. Κυρίως όμως πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία που παράγει το υπάρχον καθεστώς και να αποκτήσει νέους όρους εφόσον οι παλαιοί αποδείχτηκαν ανεπαρκείς.

Τηλέμαχος Παπαδόπουλος.

Εκπαιδευτικός.

Λεφτά εδώ, λεφτά εκεί, λεφτά και παραπέρα.

«Λεφτά εδώ, λεφτά εκεί, λεφτά και παραπέρα, λεφτά στην γη, στον ουρανό, λεφτά και στον αέρα».

Το δένδρο που βγάζει λεφτά βρήκαν οι Ομοσπονδίες.

         Αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της σημερινής εποχής ενός ιστοριογράφου του μέλλοντος. Και αυτός ο τίτλος ταιριάζει σε όλες τις φάσεις της ζωής και σε όλα τα πρίσματα της καθημερινότητας. Από τα παραπάνω δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και ο Αθλητισμός. Οι Ομοσπονδίες φαίνεται πως είναι καλά οργανωμένες υπό την καθοδήγηση του εκάστοτε αλάθητου «ΠΡΟΕΔΡΟΥ» τους , την εξουσία και την ικανότητα του οποίου θα την ζήλευαν οι μεγαλύτεροι μονάρχες της ανθρωπότητας και οι μεγαλύτεροι αρχιερείς των θρησκειών. Αυτή η καλά λαδωμένη μηχανή που λέγεται Αθλητική Ομοσπονδία έχει μια μεγάλη ανάγκη «ΤΑ ΛΕΦΤΑ». Χρήματα που το αδηφάγο και αχόρταγο σύστημα της, παίρνει μια φορά από τον πολίτη (μέσω της φορολογίας) και μια φορά από τον συμμετέχοντα πολίτη ως αθλητή μέσω των παραβόλων.

         Στις φιλελεύθερες-καπιταλιστικές χώρες «ΤΑ ΛΕΦΤΑ» αυτά η Ομοσπονδία θα τα έπαιρνε από τα παράβολα και από τους συμμετέχοντες. Στις κομμουνιστικές χώρες η Ομοσπονδία θα έπαιρνε «ΤΑ ΛΕΦΤΑ» από το Κράτος μέσω της φορολογίας. Εμείς στην Ελλάδα δεν έχω καταλάβει ακόμα τι σύστημα έχουμε. Μάλλον έχουμε κομμουνιστικοκαπιταλιστικό σύστημα, για να μπορούνε να τα παίρνουν και από τις δύο μεριές.

         Και όταν λέμε για «μηχανή που παράγει χρήματα» θα αναφερθούμε σε μια κραυγαλέα περίπτωση π.χ. αυτήν της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (Κ.Ο.Ε.) που απαιτεί:

·        1.) 1.500 Ευρώ παράβολο για την αναγνώριση νέου σωματείου από την Ομοσπονδία!!! Γιατί η εξέταση του σχετικού φακέλου από τη νομική υπηρεσία της Κ.Ο.Ε. και η διαχείρισή του από τους υπαλλήλους θα πρέπει να αμείβεται τόσο υπερβολικά;

·        2.) 110 Ευρώ παράβολο μετεγγραφής αθλητή από σύλλογο σε σύλλογο!!! Οι αθλητές δεν αποδεσμεύονται ποτέ, έστω και με υπερδεκαετή αδράνεια, έτσι ώστε κάθε κίνηση τους αποφέρει νέα έσοδα στην Κ.Ο.Ε. που πρέπει να πληρώσει υπερωριακά υπαλλήλους για να ελέγξουν την κάθε μετεγγραφή.  

·         3.) 20 Ευρώ ετήσιο παράβολο για την ανανέωση του ηλεκτρονικού δελτίου αθλητή!!! Γιατί δεν παραμένει το ίδιο δελτίο αθλητή και τελικώς, ποιά δαπάνη καλύπτει η ανανέωσή του;

·         4.) 280 Ευρώ παράβολο συμμετοχής της ομάδας (της χαμηλότερης κατηγορίας) σε αγώνες υδατοσφαίρισης!!! Οι αγώνες των χαμηλών κατηγοριών είναι ελάχιστοι και το παράβολο δεν επιστρέφεται. 

·         5.) 3,5,7,10 ή και 15 Ευρώ παράβολο συμμετοχής κολυμβητή σε αγώνες κολύμβησης και τεχνικής κολύμβησης!!! Και σε αυτό το άθλημα η μόνη σταθερά αμειβόμενη θέση είναι των Κριτών και των Διαιτητών, ενώ «δουλοπάροικοι» είναι οι αθλητές (και οι γονείς τους) και τα σωματεία.  

·         6.) Διάφορα παράβολα για συμμετοχή σε αγώνες συγχρονισμένης κολύμβησης και καταδύσεων.

Εξανίσταμαι και αναρωτιέμαι:

• 1.      Γιατί να έχουμε ηλεκτρονικά δελτία  αφού παλαιοτέρα η ανανέωση τους γινόταν και πιο γρήγορα και με λιγότερα προβλήματα και με μηδενικό κόστος, πλην βεβαίως του γιατρού;

• 2.      Εφόσον είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση όπου ισχύει ο κανόνας ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και δεν χρειάζεται η Ομοσπονδία να είναι ο μπαμπούλας από πάνω σου, γιατί στην Ελλάδα συνεχίζουμε να έχουμε «τσιφλικά»;

     

"Πληρώστε το παράβολό σας".

Η Κ.Ο.Ε. ήταν από τις πρώτες Ομοσπονδίες που ξεκίνησε την ιστορία με τα παράβολα και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο άρχισαν. Πριν από 14-16 χρόνια ήρθε στην Αλεξανδρούπολη να κάνει προετοιμασία ένας Γάλλος Ολυμπιονίκης με τον προπονητή του. Ο προπονητής του ήταν Έλληνας που μεγάλωσε, έζησε και εργάζεται στην Γαλλία. Η ομοσπονδία του ζήτησε να κάνει ένα σεμινάριο για τους προπονητές για να δούνε πως λειτουργούν στην Γαλλία και βγάζουν αθλητές καλύτερου επιπέδου από την Ελλάδα. Έτσι και έγινε. Κάποια στιγμή τον ρώτησαν «πως καταφέρνετε να κρατήσετε μεγάλους σε ηλικία αθλητές εν ενεργεία;» πήραν δε την εξής απάντηση «δεν έχουμε χορηγούς και για τον λόγο αυτό βάζουμε σε όλους τους αθλητές ένα παράβολο συμμετοχής στους αγώνες και τα χρήματα που μαζεύονται τα μοιράζουμε στους τρείς καλύτερους άνδρες αθλητές και στις τρεις καλύτερες γυναίκες αθλήτριες με βάση την διεθνή βαθμολογία για να έχουν κίνητρο και να παραμείνουν στο άθλημα» .

         Που να ήξερε ο καημένος ο άνθρωπος ότι στην Ελλάδα πρέπει να προσέχεις τι λες, γιατί δεν ξέρεις αυτά που έχεις πει πως θα χρησιμοποιηθούν. Πήραν λοιπόν τις δηλώσεις του οι δικοί μας εδώ φωστήρες και είπαν ότι θα βάζουμε και εμείς παράβολο στους αθλητές, αλλά αντί να τα δίνουμε στους καλύτερους αθλητές και αθλήτριες θα τα κρατάμε εμείς «για τις ανάγκες της διοργάνωσης». Θαρρείς και μέχρι τότε δεν γινόντουσαν αγώνες ή είχαμε οικονομικό πρόβλημα, όπως μετά το 2004 όπου μειώθηκαν δραματικά οι επιχορηγήσεις των Ομοσπονδιών.

         Έτσι φτάσαμε και στην Καλαθοσφαίριση μια ομάδα τρίτης τοπικής κατηγορίας της Ε.ΚΑ.Σ.Θ.  να πληρώνει 600άρια και 900άρια πριν μερικά χρόνια, και να αρχίσουν σιγά σιγά να διοργανώνονται κύπελλα ανεξαρτήτων στην Αθήνα, έτσι φτάσαμε και στο Τρίαθλο να διοργανώνονται αγώνες από εταιρίες επίσης ανεξάρτητες από την Ομοσπονδία του αθλήματος. Στα δε μαχητικά αθλήματα γίνονται αγώνες από ανεξάρτητους φορείς που δεν έχουν σχέση με τις επίσημες Ομοσπονδίες.       

Ο Πρόεδρος στο κολυμβητήριο.

       Βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας εποχής όπου πολλά πράγματα  θα αλλάξουν ή θα πάρουν νέα τροπή. Οι παλαιότεροι έλεγαν «ή παπάς- παπάς ή ζευγάς- ζευγάς». Πότε το ένα και πότε το άλλο, δεν γίνεται. Από την μια οι βουλιμικές ηγεσίες των Ομοσπονδιών που τα «αρπάζουν» από την κρατική επιχορήγηση (από όλους μας δηλαδή), και από την άλλη τα εισπράττουν  και από τους συμμετέχοντες. Με την οικονομική κρίση τα πράγματα στον Ερασιτεχνικό Αθλητισμό δυσκόλεψαν, ενώ αντίθετα επηρεάστηκε ελάχιστα ή σχεδόν καθόλου ο Επαγγελματικός Αθλητισμός που στηρίζει το σύστημα. Αυτό έγινε μεταφέροντας οικονομικά βάρη από τα επαγγελματικά σωματεία στα ερασιτεχνικά. Πρέπει κάποιος να βάλει ένα φρένο στις αχόρταγες ορέξεις του Δ.Σ. των Ομοσπονδιών και των παρατρεχάμενών τους, πριν διαλύσουν τελείως τον Ερασιτεχνικό Αθλητισμό και κατ’ επέκταση την υγεία ενός ολόκληρου έθνους. Ας το σκεφτούν οι «αρχιερείς» των Ομοσπονδιών που περιμένουν τον φυσικό τους θάνατο για να αποκαθηλωθούν.

Τηλέμαχος Παπαδόπουλος.

Εκπαιδευτικός.

Το αυτογκόλ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Ο «πόλεμος» του ποδοσφαίρου και η προδοσία των «εθνικών» στρατών.

Το εξαιρετικό βιβλίο του Ν.  Μόρις.

        Με αφορμή τον προσεχή τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου ανάμεσα στην Αργεντινή και την Ολλανδία που ενέπνευσε το 1978 τον διάσημο κοινωνιολόγο Ντέσμοντ Μόρις να γράψει το ωραιότερο βιβλίο στην ιστορία του αθλητισμού υπό τον τίτλο «Η φυλή του ποδοσφαίρου» αλλά και την προβληματική που αναπτύχθηκε στα Ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης για τις νέες μορφές που παίρνει η σύγκρουση των Εθνών μέσα από τον Αθλητισμό, καταθέτουμε κάποιους συνειρμούς. Ο Μόρις παρατηρεί (σαν να ήταν σήμερα) ότι «το ανθρώπινο ζώο είναι ένα περίεργο είδος. Απ’ όλα τα γεγονότα στην ιστορία της ανθρωπότητας, εκείνο που τράβηξε τους περισσότερους θεατές δεν ήταν κάποιο πολιτικό γεγονός, ούτε ένας ξεχωριστός εορτασμός κάποιου πολύπλοκου επιτεύγματος στις τέχνες ή τις επιστήμες, αλλά ένα απλό παιχνίδι με την μπάλα - ένα ποδοσφαιρικό ματς. Λέγεται πως μια μέρα του Ιουνίου του 1978 περισσότεροι από 1000 εκατομμύρια άνθρωποι κάθισαν να παρακολουθήσουν τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου ανάμεσα στην Αργεντινή και την Ολλανδία. Αυτό σημαίνει πως το ένα τέταρτο, περίπου, του πληθυσμού ολόκληρου του κόσμου σταμάτησε οποιαδήποτε απασχόλησή του κι έστρεψε την προσοχή του σ’ ένα μικρό χορταριασμένο χώρο της Νότιας Αμερικής, όπου είκοσι δυο φανταχτερά ντυμένοι άντρες κλωτσούσαν μια μπάλα, καταβάλλοντας τρομερή προσπάθεια κι επιδεικνύοντας εξαιρετική αυτοσυγκέντρωση» και διαπιστώνει ότι «ιδεολογία αλλάζεις, γυναίκα αλλάζεις, θρησκεία αλλάζεις, ομάδα όμως δεν αλλάζεις». Σε αυτό το απόφθεγμα εμπεριέχεται ο πλέον σοβαρός λόγος για τον οποίο το ποδόσφαιρο διεμβολίζει πλατιά κοινωνικά στρώματα και ασκεί πολιτική επιρροή.

Μια Εθνική Γερμανίας χωρίς Γερμανούς!!!

        Την ίδια παρατήρηση και τις ίδιες διαπιστώσεις κάνει φυσικά και ο Διεθνισμός και οι φορείς που τον προωθούν. Και καθώς μπορούμε να πούμε παραφράζοντας τον Κλαούζεβιτς, πως «το ποδόσφαιρο είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα» η σημερινή κατάσταση του παγκοσμιοποιημένου ποδοσφαίρου είναι αναπόφευκτη. Τα κράτη παρατάσσουν εν είδη στρατευμάτων το απαύγασμα των ποδοσφαιρικών τους δυνάμεων και μέσα σε ένα πλαίσιο σχολαστικά διατυπωμένων κανόνων συγκρούονται με τις αντίστοιχες δυνάμεις άλλων κρατών με συγκεκριμένο πρόγραμμα, διάρκεια και διαδικασία. Με «μέτωπο» την αρχική ενδεκάδα των Εθνικών τους ομάδων και μετόπισθεν τα γυναικόπαιδα της κερκίδας προασπίζουν το εθνικό τους προϊόν που είναι αποτέλεσμα, όπως θέλουν να δείξουν,  της οικονομικής, εκπαιδευτικής και κοινωνικής τους πολιτικής. Δυστυχώς, όμως για τα εκατομμύρια των οπαδών τους ο «πόλεμος» που καλούνται να δώσουν μέσα στο γήπεδο οι ομάδες με τους όρους που συμφωνήσαν έχει ήδη υπονομευθεί από την «Πέμπτη φάλαγγα» του διεθνισμού και ένας άλλος αδυσώπητος, χωρίς κανόνες αυτή τη φορά, πόλεμος μαίνεται με διακύβευμα την φυλετική ψυχή των Εθνών και των Εθνικών κρατών (όπου αυτές ταυτίζονται).

       

Το αποικιοκρατικό παρελθόν "εκδικείται".

Οι αρθρογράφοι των εφημερίδων (εφημερίδα «Δημοκρατία», στήλη "Κάπου πήγα, κάτι είδα", υπογραφή Η Ακίς) ψελλίζουν για την «ζημιά» των «προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών» των οποίων οι οπαδοί με αμηχανία παρακολουθούν τις ομάδες τους, που αποτελούνται από υπηκόους των κρατών τους που δεν γνωρίζουν τη γλώσσα, δεν έχουν την ίδια θρησκεία και τα φυσικά χαρακτηριστικά της φυλής τους. Κατάσταση που βίωσαν και οι Έλληνες φίλαθλοι που αναρωτήθηκαν αν δικαιούνται να πανηγυρίσουν και αυτοί τις επιτυχίες των εκπροσώπων τους στους Ολυμπιακούς του 2004 καθώς οι Ολυμπιονίκες δεν έψαλλαν μαζί τους τον Εθνικό Ύμνο. Ο πολυπλόκαμος Διεθνισμός ο οποίος έχει συνειδητοποιήσει την τεράστια εξημερωτική (αλλά και εν δυνάμει επαναστατική δύναμη του ποδοσφαίρου) διαπίστωσε πως δεν μπορεί και δεν πρέπει να επέμβει στην δομή της σύγκρουσης των Εθνών δια του Αθλητισμού και συνεχίζει να «επιτρέπει» την ύπαρξη των Εθνικών ομάδων στις διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις αλλάζοντας όμως την μορφή τους. Φυσικά, για τους λάτρεις του «Μολώχ του κέρδους» δεν τίθεται θέμα να αποποιηθούν οι πολυεθνικές τα μυθώδη κέρδη που αποφέρει η εξομοίωση του πολέμου, η ποδοσφαιρική αναμέτρηση των Εθνών. Μπορεί όμως, και το έπραξε, να αλλάξει τους όρους και να «διδάξει» την πολυφυλετικότητα, την ισοπεδωτική εξίσωση των φυλών, των θρησκειών και των γλωσσών. Οι «Εθνικές» πλέον ομάδες των κρατών αποτελούν συμπίλημα θρησκειών, γλωσσών, φυλετικών χαρακτηριστικών αποκόπτοντας τους πληθυσμούς από το “avatar” της φυλής τους που αποτελούσε η Εθνική τους ομάδα οποιουδήποτε αθλήματος.  

       

Η επαγγελματική επιτυχία πρέπει να θεωρείται Εθνικός άθλος;

Και μπορεί μεν οι ομάδες των πάλαι ποτέ κραταιών αποικιοκρατικών δυνάμεων όπως η Γαλλία, η Ολλανδία, η Αγγλία και η Γερμανία να το «αξίζουν» και να απολαμβάνουν σήμερα τους καρπούς της πολυετούς απομύζησης των λαών των άλλων ηπείρων (και οι μόνοι αληθινοί εκπρόσωποι του Έθνους να είναι οι φίλαθλοι που εντοπίζουν οι κάμερες στις κερκίδες), στην περίπτωση της Ελλάδας όμως η κατάσταση είναι διαφορετική. Η χώρα μας εκβιάζεται ώστε να συναινέσει στην «ομοιομορφία της πολυμορφίας». Λαθροέποικοι χαίρουν της Ελληνικής υπηκοότητας και την εκπροσωπούν σε επαγγελματικές αθλητικές διοργανώσεις (!!!) εκβιάζοντας την ευαρέσκεια και την εθνική μας υπερηφάνεια με την συνεχή προβολή της εκτίμησης των πολιτικών αρχών προς τους έγχρωμους «συνέλληνες». Έλληνες υπήκοοι με μητρική κάποια ξένη γλώσσα, αλλόδοξοι και πολλές φορές με ανθελληνικές δηλώσεις και ενέργειες «πρωταθλητές» προβάλλονται ως αθλητικά και παιδευτικά πρότυπα στην Ελληνική νεολαία. Ο Έλληνας καλείται έκων άκων να αποδεχθεί την εκπροσώπηση του και να συνεορτάσει μαζί τους τις επιτυχίες τους.

        Ο Αθλητισμός και οι διάφορες εκφάνσεις του, όπως οι αγώνες και η φυσική αγωγή, είναι κορυφαία πολιτιστική και εκπαιδευτική διεργασία που τιμάει το ανθρώπινο είδος και προάγει την εξύψωση του. Όπως το έθεσε και ο Περικλής Γιαννόπουλος «προορισμός του Έλληνα είναι ο εξανθρωπισμός της οικουμένης», η Ελλάδα ως γεννήτορας του Πολιτισμού και του Αθλητισμού οφείλει να υπηρετεί τις αρχές και τις αξίες του εις το διηνεκές. Την ίδια ώρα όμως η διαχείριση του αθλητικού φαινομένου έχει εκχωρηθεί στους εντολοδόχους των παγκόσμιων εξουσιαστών και ο Αθλητισμός μεταβάλλεται σε μια «κερκόπορτα» για την εισβολή όλων των εθνοκτόνων ιδεολογιών. Και ο αρθρογράφος της «Δημοκρατίας», μη πολιτικά ορθώς ποιών, φωνάζει:  «Δεν είναι (αυτό) ούτε ευγενής ούτε καθαρή άμιλλα, αλλά νοθεία του κερατά». 

        Του απαντάμε πως Εμείς, οι Έλληνες γυμναστές, δεν την ανοίξαμε αυτή την πόρτα, γνωρίζουμε ποιοι το έπραξαν την ώρα που αγωνιζόμασταν στις επάλξεις. Θα είμαστε σίγουρα αυτοί που θα την σφραγίσουν. 

 

Ιωάννης Λαμψίδης.