Το αυτογκόλ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Ο «πόλεμος» του ποδοσφαίρου και η προδοσία των «εθνικών» στρατών.

Το εξαιρετικό βιβλίο του Ν.  Μόρις.

        Με αφορμή τον προσεχή τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου ανάμεσα στην Αργεντινή και την Ολλανδία που ενέπνευσε το 1978 τον διάσημο κοινωνιολόγο Ντέσμοντ Μόρις να γράψει το ωραιότερο βιβλίο στην ιστορία του αθλητισμού υπό τον τίτλο «Η φυλή του ποδοσφαίρου» αλλά και την προβληματική που αναπτύχθηκε στα Ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης για τις νέες μορφές που παίρνει η σύγκρουση των Εθνών μέσα από τον Αθλητισμό, καταθέτουμε κάποιους συνειρμούς. Ο Μόρις παρατηρεί (σαν να ήταν σήμερα) ότι «το ανθρώπινο ζώο είναι ένα περίεργο είδος. Απ’ όλα τα γεγονότα στην ιστορία της ανθρωπότητας, εκείνο που τράβηξε τους περισσότερους θεατές δεν ήταν κάποιο πολιτικό γεγονός, ούτε ένας ξεχωριστός εορτασμός κάποιου πολύπλοκου επιτεύγματος στις τέχνες ή τις επιστήμες, αλλά ένα απλό παιχνίδι με την μπάλα - ένα ποδοσφαιρικό ματς. Λέγεται πως μια μέρα του Ιουνίου του 1978 περισσότεροι από 1000 εκατομμύρια άνθρωποι κάθισαν να παρακολουθήσουν τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου ανάμεσα στην Αργεντινή και την Ολλανδία. Αυτό σημαίνει πως το ένα τέταρτο, περίπου, του πληθυσμού ολόκληρου του κόσμου σταμάτησε οποιαδήποτε απασχόλησή του κι έστρεψε την προσοχή του σ’ ένα μικρό χορταριασμένο χώρο της Νότιας Αμερικής, όπου είκοσι δυο φανταχτερά ντυμένοι άντρες κλωτσούσαν μια μπάλα, καταβάλλοντας τρομερή προσπάθεια κι επιδεικνύοντας εξαιρετική αυτοσυγκέντρωση» και διαπιστώνει ότι «ιδεολογία αλλάζεις, γυναίκα αλλάζεις, θρησκεία αλλάζεις, ομάδα όμως δεν αλλάζεις». Σε αυτό το απόφθεγμα εμπεριέχεται ο πλέον σοβαρός λόγος για τον οποίο το ποδόσφαιρο διεμβολίζει πλατιά κοινωνικά στρώματα και ασκεί πολιτική επιρροή.

Μια Εθνική Γερμανίας χωρίς Γερμανούς!!!

        Την ίδια παρατήρηση και τις ίδιες διαπιστώσεις κάνει φυσικά και ο Διεθνισμός και οι φορείς που τον προωθούν. Και καθώς μπορούμε να πούμε παραφράζοντας τον Κλαούζεβιτς, πως «το ποδόσφαιρο είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα» η σημερινή κατάσταση του παγκοσμιοποιημένου ποδοσφαίρου είναι αναπόφευκτη. Τα κράτη παρατάσσουν εν είδη στρατευμάτων το απαύγασμα των ποδοσφαιρικών τους δυνάμεων και μέσα σε ένα πλαίσιο σχολαστικά διατυπωμένων κανόνων συγκρούονται με τις αντίστοιχες δυνάμεις άλλων κρατών με συγκεκριμένο πρόγραμμα, διάρκεια και διαδικασία. Με «μέτωπο» την αρχική ενδεκάδα των Εθνικών τους ομάδων και μετόπισθεν τα γυναικόπαιδα της κερκίδας προασπίζουν το εθνικό τους προϊόν που είναι αποτέλεσμα, όπως θέλουν να δείξουν,  της οικονομικής, εκπαιδευτικής και κοινωνικής τους πολιτικής. Δυστυχώς, όμως για τα εκατομμύρια των οπαδών τους ο «πόλεμος» που καλούνται να δώσουν μέσα στο γήπεδο οι ομάδες με τους όρους που συμφωνήσαν έχει ήδη υπονομευθεί από την «Πέμπτη φάλαγγα» του διεθνισμού και ένας άλλος αδυσώπητος, χωρίς κανόνες αυτή τη φορά, πόλεμος μαίνεται με διακύβευμα την φυλετική ψυχή των Εθνών και των Εθνικών κρατών (όπου αυτές ταυτίζονται).

       

Το αποικιοκρατικό παρελθόν "εκδικείται".

Οι αρθρογράφοι των εφημερίδων (εφημερίδα «Δημοκρατία», στήλη "Κάπου πήγα, κάτι είδα", υπογραφή Η Ακίς) ψελλίζουν για την «ζημιά» των «προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών» των οποίων οι οπαδοί με αμηχανία παρακολουθούν τις ομάδες τους, που αποτελούνται από υπηκόους των κρατών τους που δεν γνωρίζουν τη γλώσσα, δεν έχουν την ίδια θρησκεία και τα φυσικά χαρακτηριστικά της φυλής τους. Κατάσταση που βίωσαν και οι Έλληνες φίλαθλοι που αναρωτήθηκαν αν δικαιούνται να πανηγυρίσουν και αυτοί τις επιτυχίες των εκπροσώπων τους στους Ολυμπιακούς του 2004 καθώς οι Ολυμπιονίκες δεν έψαλλαν μαζί τους τον Εθνικό Ύμνο. Ο πολυπλόκαμος Διεθνισμός ο οποίος έχει συνειδητοποιήσει την τεράστια εξημερωτική (αλλά και εν δυνάμει επαναστατική δύναμη του ποδοσφαίρου) διαπίστωσε πως δεν μπορεί και δεν πρέπει να επέμβει στην δομή της σύγκρουσης των Εθνών δια του Αθλητισμού και συνεχίζει να «επιτρέπει» την ύπαρξη των Εθνικών ομάδων στις διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις αλλάζοντας όμως την μορφή τους. Φυσικά, για τους λάτρεις του «Μολώχ του κέρδους» δεν τίθεται θέμα να αποποιηθούν οι πολυεθνικές τα μυθώδη κέρδη που αποφέρει η εξομοίωση του πολέμου, η ποδοσφαιρική αναμέτρηση των Εθνών. Μπορεί όμως, και το έπραξε, να αλλάξει τους όρους και να «διδάξει» την πολυφυλετικότητα, την ισοπεδωτική εξίσωση των φυλών, των θρησκειών και των γλωσσών. Οι «Εθνικές» πλέον ομάδες των κρατών αποτελούν συμπίλημα θρησκειών, γλωσσών, φυλετικών χαρακτηριστικών αποκόπτοντας τους πληθυσμούς από το “avatar” της φυλής τους που αποτελούσε η Εθνική τους ομάδα οποιουδήποτε αθλήματος.  

       

Η επαγγελματική επιτυχία πρέπει να θεωρείται Εθνικός άθλος;

Και μπορεί μεν οι ομάδες των πάλαι ποτέ κραταιών αποικιοκρατικών δυνάμεων όπως η Γαλλία, η Ολλανδία, η Αγγλία και η Γερμανία να το «αξίζουν» και να απολαμβάνουν σήμερα τους καρπούς της πολυετούς απομύζησης των λαών των άλλων ηπείρων (και οι μόνοι αληθινοί εκπρόσωποι του Έθνους να είναι οι φίλαθλοι που εντοπίζουν οι κάμερες στις κερκίδες), στην περίπτωση της Ελλάδας όμως η κατάσταση είναι διαφορετική. Η χώρα μας εκβιάζεται ώστε να συναινέσει στην «ομοιομορφία της πολυμορφίας». Λαθροέποικοι χαίρουν της Ελληνικής υπηκοότητας και την εκπροσωπούν σε επαγγελματικές αθλητικές διοργανώσεις (!!!) εκβιάζοντας την ευαρέσκεια και την εθνική μας υπερηφάνεια με την συνεχή προβολή της εκτίμησης των πολιτικών αρχών προς τους έγχρωμους «συνέλληνες». Έλληνες υπήκοοι με μητρική κάποια ξένη γλώσσα, αλλόδοξοι και πολλές φορές με ανθελληνικές δηλώσεις και ενέργειες «πρωταθλητές» προβάλλονται ως αθλητικά και παιδευτικά πρότυπα στην Ελληνική νεολαία. Ο Έλληνας καλείται έκων άκων να αποδεχθεί την εκπροσώπηση του και να συνεορτάσει μαζί τους τις επιτυχίες τους.

        Ο Αθλητισμός και οι διάφορες εκφάνσεις του, όπως οι αγώνες και η φυσική αγωγή, είναι κορυφαία πολιτιστική και εκπαιδευτική διεργασία που τιμάει το ανθρώπινο είδος και προάγει την εξύψωση του. Όπως το έθεσε και ο Περικλής Γιαννόπουλος «προορισμός του Έλληνα είναι ο εξανθρωπισμός της οικουμένης», η Ελλάδα ως γεννήτορας του Πολιτισμού και του Αθλητισμού οφείλει να υπηρετεί τις αρχές και τις αξίες του εις το διηνεκές. Την ίδια ώρα όμως η διαχείριση του αθλητικού φαινομένου έχει εκχωρηθεί στους εντολοδόχους των παγκόσμιων εξουσιαστών και ο Αθλητισμός μεταβάλλεται σε μια «κερκόπορτα» για την εισβολή όλων των εθνοκτόνων ιδεολογιών. Και ο αρθρογράφος της «Δημοκρατίας», μη πολιτικά ορθώς ποιών, φωνάζει:  «Δεν είναι (αυτό) ούτε ευγενής ούτε καθαρή άμιλλα, αλλά νοθεία του κερατά». 

        Του απαντάμε πως Εμείς, οι Έλληνες γυμναστές, δεν την ανοίξαμε αυτή την πόρτα, γνωρίζουμε ποιοι το έπραξαν την ώρα που αγωνιζόμασταν στις επάλξεις. Θα είμαστε σίγουρα αυτοί που θα την σφραγίσουν. 

 

Ιωάννης Λαμψίδης.